Τι λείπει άραγε από τους νέους στις μέρες μας;
Δε μας λείπει πραγματικά ούτε η διασκέδαση, ούτε η επαγγελματική εμπειρία, ούτε η κοινωνικοποίηση. Μας λείπει να μπορούμε να απολαμβάνουμε όλα αυτά χωρίς άγχη και δεύτερες σκέψεις.
Με αφορμή την έρευνα για τις ανάγκες των νέων στη Θεσσαλονίκη, άρχισα να σκέφτομαι τι είναι αυτό που λείπει από εμένα. Και τι είναι αυτό που βλέπω ότι λείπει και από άλλους συνομηλίκους μου. Ζούμε σε μία εποχή που κάθε ερέθισμα που λαμβάνουμε από τα ΜΜΕ μας μαυρίζει ολοένα και περισσότερο. Παιδεραστία, βιασμοί, γυναικοκτονίες, πρόωροι θάνατοι νέων ανθρώπων πρωτοστατούν στα δελτία ειδήσεων, αλλά και στο μυαλό μας. Πόσες θετικές σκέψεις να κάνεις και πόση αρνητική ενέργεια να αποβάλλεις τη στιγμή που όλα όσα σου έμαθαν από μικρή γκρεμίζονται σαν ντόμινο;
Μας έμαθε η οικογένειά μας να σεβόμαστε τον διπλανό μας, να συμπεριφερόμαστε με σύνεση, να αισθανόμαστε τον πόνο του άλλου. Μας έμαθαν στο σχολείο να αποδεχόμαστε το διαφορετικό, να αντιλαμβανόμαστε την αξία της ζωής, να αντιστεκόμαστε σε κάθε μορφής βία. Και όλα αυτά για να έρθει η ώρα που θα ενηλικιωθούμε και θα βλέπουμε κάθε μία από αυτές τις αρχές και τις αξίες να καταρρίπτονται.
Η γενιά μας έχει περάσει πολλές – και διαφορετικών ειδών – κρίσεις. Οικονομική κρίση, μνημόνια, προσφυγική κρίση. Για να έρθει να προστεθεί σε αυτά η υγειονομική κρίση του 2020 – με την οποία ακόμα δεν έχουμε ξεμπερδέψει – να μας θυμίσει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Από τη μία μέρα στην άλλη χάνεις οποιαδήποτε επιλογή για δια ζώσης παρουσία στη δουλειά σου, στη σχολή σου, στις διαπροσωπικές σου σχέσεις. Όλοι έπρεπε να μάθουμε να ζούμε σε μια νέα πραγματικότητα πίσω από οθόνες. Ο καθένας πέρασε τη δική του προσωπική κρίση μέσα σε όλο αυτό. Δε μείναμε αλώβητοι. Μας άλλαξε αυτή η συνθήκη. Άλλους προς το καλύτερο και άλλους προς το χειρότερο. Κανένας όμως δεν έμεινε ίδιος.
Και μετά την πανδημία τι;
Και εκεί που λέμε ότι ξεπερνάμε την πανδημία και αρχίζουμε να παίρνουμε μια ανάσα, έρχεται η κρίση αξιών να μας χτυπήσει το καμπανάκι. Να κάνει αισθητή την παρουσία της και να μας θυμίσει ότι «πρέπει» να ζούμε πάντα στο πλαίσιο μίας κρίσης.
Πως, λοιπόν, μετά από όλα αυτά να είμαστε εμείς έτοιμοι να απολαύσουμε την κάθε μας στιγμή; Να απολαύσουμε τη δουλειά μας, τις σπουδές μας, τις διαπροσωπικές μας σχέσεις; Πως να αποβάλλουμε όλες αυτές τις δεύτερες σκέψεις που έχουμε ενώ πίνουμε καφέ με τους φίλους μας, που στην πραγματικότητα – όπως αποδεικνύεται – είναι τελικά πρώτες σκέψεις; Και πως να μιλήσεις σε κάποιον ενώ ξέρεις ότι θα σε ακούσει απλά για να σου απαντήσει και όχι για να ενδιαφερθεί για αυτό που λες;
Και εφόσον πολλά από αυτά τα θέματα δεν περνάνε από το χέρι μας, είναι βασική ανάγκη να μάθουμε να ζούμε με αυτά. Να προσπαθήσουμε όσο μπορούμε – ξέρω, είναι δύσκολο – να βρίσκουμε κάτι θετικό στη μέρα μας για να κυριαρχεί έναντι των αρνητικών. Είναι μία διαδικασία που απαιτεί από τον καθένα να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του και τις ανάγκες του. Και κυρίως να τον αποδεχτεί για αυτό που είναι και να τον στηρίξει για αυτό που θέλει να γίνει.
Αντί επιλόγου
Η ψυχολογία μας είναι το παν. Και χρειάζεται να προσπαθούμε να την φτιάχνουμε με κάθε τρόπο. Οπότε ναι, η καλή ψυχολογία θα έλεγα ότι είναι αυτό που λείπει από τη γενιά μας. Ένας ειδικός, ένας δικός μας άνθρωπος, ή ακόμη και ένας άγνωστος μπορεί να μας προσφέρει την ψυχολογική υποστήριξη που έχουμε ανάγκη. Αρκεί εμείς να τη ζητήσουμε. Από πολύ μικρή έχω μνήμες με τη μαμά μου να μου λέει μία φράση που τώρα καταλαβαίνω απόλυτα το νόημα της. «Όταν πονάει η ψυχή, πονάει και το σώμα». Πόσο δίκιο είχε!
Μπορείς να διαβάσεις:
ΕΡΕΥΝΑ: Ποιες είναι οι ανάγκες των νέων της Θεσσαλονίκης & του Δήμου Θερμαϊκού
ΕΡΕΥΝΑ: «Χαμηλές πτήσεις» για τον εορταστικό τζίρο των ανθοπωλείων του Δ. Θερμαϊκού
