Μ. Μαρκογιαννοπούλου: «Σκοπός του Σείριου δεν είναι να δημιουργεί θανατοποινήτες σε κλουβιά»
«Ο σκύλος και η γάτα εδραιώνουν τη σχέση μας με το συναίσθημα», θα πει η Μαρία Μαρκογιαννοπούλου, πρόεδρος του Φιλοζωικού Συλλόγου Σείριος, μιλώντας στο #ethermaikos για την καθημερινότητα ενός εθελοντή φιλόζωου, την ελεύθερη υπόσταση των ζώων, τη σημασία της στείρωσης, την αποποίηση ευθυνών του Δήμου και τα 130.000€ στον «μεσάζοντα» ΣΥΠΠΑΖΑΘ.
Συνέντευξη στη Σοφίας Πρώιου, δημοσιογράφος – ethermaikos.gr
Στην ελληνική μυθολογία, ο Σείριος ήταν ο σκύλος του Ωρίωνα, ο οποίος στο τέλος της ζωής του κατέληξε να καταστεριστεί από τον Δία, δηλαδή να γίνει αστερισμός. Στην περίπτωση του Δ. Θερμαϊκού η ύπαρξη του Σείριου σημαίνει ότι υπάρχουν ακόμα ζώα που δεν έχουν βρει το δικό τους παντοτινό σπίτι.
Το 2015 ιδρύεται ο Φιλοζωικός Σύλλογος Θερμαϊκού και παίρνει το όνομα «Σείριος». Η πρωτοβουλία ξεκινά για την παροχή βοήθειας στον Δήμο Θερμαϊκού, «σε αυτό το δύσκολο έργο της φροντίδας των αδέσποτων». Οχτώ χρόνια μετά, περισυλλέγουν και περιθάλπουν καθημερινά ζώα τα οποία βρίσκονται σε ανάγκη. Καταδικάζουν την ύπαρξη κλουβιών και «κλασικών» καταφυγίων όπου «τα ζώα στοιβάζονται», όπως σχολιάζει στο #ethermaikos η πρόεδρος του Εθελοντικού Φιλοζωικού Συλλόγου Σείριος, Μαρία Μαρκογιαννοπούλου.
Ελεύθερη ζωή, ελεύθερη υπόσταση
«Ως επί το πλείστον βοηθάμε ζώα σε ανάγκη», θα πει η κυρία Μαρκογιαννοπούλου, για να συνεχίσει «βοηθάμε κουτάβια ή μικρά γατάκια, τα οποία βρίσκονται σε ανάγκη γιατί δεν μπορούν να συντηρήσουν τον εαυτό τους μόνα τους. Από εκεί και πέρα κάνουμε εμβόλια, τα σιτίζουμε, τα καθαρίζουμε, τα φωτογραφίζουμε, τα προωθούμε και ο στόχος είναι να υιοθετηθούν.
Αν ενηλικιωθεί ένα ζώο χωρίς να έχει υιοθετηθεί και δεν είναι επικίνδυνο, επανεντάσσεται. Δεν υπάρχει περίπτωση να κρατήσουμε αδέσποτα για πάντα σε κλουβιά αν δεν υιοθετηθούν και αυτό που πρεσβεύουμε δεν είναι αυτό. Δεν είναι στόχος μας ή αυτό που θέλουμε να κάνουμε να δημιουργήσουμε θανατοποινήτες, να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους μέσα σε κλουβιά απλά για να μην ενοχλεί η θέα τους τον πολίτη. Θεωρούμε ότι τα ζώα πρέπει να έχουν μία ελεύθερη υπόσταση, ελεύθερη ζωή».
Η εικόνα του Δ. Θερμαϊκού
Για την κυρία Μαρκογιαννοπούλου, το να μην βλέπουμε τα αδέσποτα δεν σημαίνει ότι έχουμε λύσει το πρόβλημα καθώς «τα αδέσποτα τα δημιουργεί ο πολίτης», όπως θα πει. Για την ακρίβεια, στις εφτά από τις 10 γέννες, τα εγκαταλελειμμένα κουτάβια βρίσκονται χωρίς τη μητέρα τους. Αυτό σημαίνει ότι η μητέρα παραμένει στο σπίτι, ενώ τα κουτάβια εγκαταλείφθηκαν.
Στην Περαία όλα τα αδέσποτα έχουν στειρωθεί. Ωστόσο, συνεχίζουν να εντοπίζονται εγκαταλελειμμένα νεογέννητα. Στη Μηχανιώνα επίσης έχουν στειρωθεί όλα τα αδέσποτα, όμως, τέσσερις διαφορετικές παράλληλες γέννες δημιούργησαν νέους «ένοικους των δρόμων».
«Θα πρέπει τουλάχιστον να υπάρχει ένας σεβασμός στο έργο που παράγουμε. Εμείς αυτό λέμε».
Τι θα πει όμως σεβασμός για τους εθελοντές φιλόζωους; «Να μην χρειάζεται να είναι ρουσφέτι το να μου δίνεις τροφές για να σιτίζω ζώα. Να μην λειτουργούμε με τη λογική ότι επειδή είσαι γνωστή μου θα σου δώσω τροφή. Να είναι αυτονόητο ότι κάθε μήνα στους επίσημους φορείς, που επίσημος φορέας από μόνο του σημαίνει μία χαρτούρα πράγματα, να δίνονται οι τροφές. Φανταστείτε ότι αυτό είναι το μίνιμουμ του σεβασμού. Να μην ψάχνουμε τροφές», θα απαντήσει η κυρία Μαρκογιαννοπούλου.
Όμως, στη σφαίρα του αυτονόητου δεν βρίσκεται μόνο η τροφή. Ασφυκτικός κλοιός γύρω από το λαιμό των εθελοντών φιλόζωων και των ίδιων των ζώων σε ανάγκη είναι μία υπηρεσία που δεν λειτουργεί ολόκληρο το 24ωρο. «Η Υπηρεσία που πληρώνει ο Δήμος είναι διαθέσιμη μόνο μέχρι τις 15:00».
Ένας καυγάς μεταξύ αγελών δεν θα συμβεί εντός ώρες γραφείου. Ένα ζώο μπορεί να χτυπηθεί από ένα αμάξι ή να βρεθεί τραυματισμένο αργά το απόγευμα ή ακόμα και αργά το βράδυ. Η περίθαλψη ενός χτυπημένου ζώου για τον Σείριο είναι ακόμα μία Οδύσσεια: «Αν βρεθεί ο πρόεδρος του ΣΥΠΠΑΖΑΘ για να δώσει την έγκριση για να μπούμε στις δομές, πρέπει να πάμε με δικά μας οχήματα και δικές μας βενζίνες μέχρι την κλινική που είναι συμβεβλημένοι, η οποία βρίσκεται στο Πανόραμα».
Δήμος και ΣΥΠΠΑΖΑΘ συνέταιροι στο «έγκλημα» ή στην αφέλεια;
«Παρόλο που μπήκαμε στη διαδικασία να βοηθήσουμε το δήμο, αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι οι πολίτες να βοηθάνε για την περίθαλψη των ζώων δίνοντας ο καθένας κάτι λίγο. Αυτό γιατί πρώτα από όλα, ο Δήμος δεν κάνει στειρώσεις αρσενικών και δεύτερον δεν έχει χώρους για να φροντίζει τα κουτάβια ή δεν θέλει να τα φροντίσει, εν πάση περιπτώσει. Με διάφορες δικαιολογίες απλά δεν περιθάλπει. Φορτώνει τη δουλειά σε άλλους εθελοντές και αυτό που παρέχει στην ουσία είναι εμβόλια για αποπαρασίτωση. Αυτό.
Για τις γάτες ο δήμος είναι ανύπαρκτος. Δεν υπάρχει καμία βοήθεια. Υπάρχει ένα πολύ μικρό ποσό το οποίο καλύπτει στειρώσεις γατιών αλλά τελειώνει πάρα πολύ γρήγορα, με αποτέλεσμα αυτό το χάος στις γάτες να είναι μόνο θέμα εθελοντών και πολιτών.
Ο Δ. Θερμαϊκού έχει μεταβιβάσει την υποχρέωσή του σε έναν φορέα επί πληρωμή. Δίνοντας, λοιπόν, στο ΣΥΠΠΑΖΑΘ ένα ποσό της τάξεως των 130.000€ το χρόνο, ο Δ. Θερμαϊκού θεωρεί ότι απαλλάσσεται. Εφόσον παρέχει ένα ποσό για τα αδέσποτα, θα πρέπει να είναι απαλλαγμένος από την κατηγορία ότι δεν είναι ευαισθητοποιημένος.
Όμως, εμείς δεν ξέρουμε που πάνε αυτά τα λεφτά. Δεν υπάρχει έλεγχος. Όταν ζητήσαμε να κάνουμε έλεγχο δεν γνώριζαν καν για τι χαρτιά μιλάμε. Υπάρχει ένα βασικό θέμα, το οποίο αφορά το γεγονός ότι ο Δήμος δεν γνωρίζει καν τι γίνεται με τα λεφτά που παρέχει.
Εμείς θέλαμε να μάθουμε που πήγαν αυτά τα 130.000€. Θέλαμε στην ουσία να κάνουμε έλεγχο στον Δήμο, ο οποίος με τη σειρά του θα έπρεπε να κάνει έλεγχο στο ΣΥΠΠΑΖΑΘ, πράγμα που δεν γίνεται. Ούτε ο ένας ελέγχει ούτε ο άλλος αποδίδει».
Για την κυρία Μαρκογιαννοπούλου και τον Σείριο, ο ΣΥΠΠΑΖΑΘ είναι απλώς ένας «μεσάζοντας», ο οποίος διαχειρίζεται αποτελεσματικά το νομικό κομμάτι που απασχολεί τον Δ. Θερμαϊκού. «Πληρώνονται υπάλληλοι για να διαχειρίζονται τρεις δήμους. Οι υπάλληλοι, όμως, δεν έχουν καμία εικόνα του τι γίνεται και τι δε γίνεται. Εν λευκώ γίνονται όλα αυτά.
Πρέπει να γίνονται διαγωνισμοί ώστε να συνεργάζεται ο δήμος με κτηνιατρεία και κλινικές της περιοχής. Σε αυτό το θέμα ο Δήμος έχει πει ότι εμείς κάνουμε το διαγωνισμό αλλά ενδιαφέρθηκε μόνο μία κλινική. Στην Ελλάδα, όμως, είναι γνωστό ότι όταν κάνεις ένα διαγωνισμό φωτογραφίζεις αυτόν που θες να πάρει τον διαγωνισμό, οπότε αν θες να δώσεις μόνο σε έναν τον διαγωνισμό, μόνο σε έναν θα τον δώσεις.
Θεωρώ ότι ο Δήμος θα πρέπει να έχει τα δικά του οχήματα, τη δική του γραμματεία, να υπάρχουν κτηνιατρεία που μπορούν να εξυπηρετήσουν σε κοντινές περιοχές και για τα σοβαρά περιστατικά να υπάρχουν και συμβεβλημένες κλινικές. Με λίγα λόγια, θα μπορούσε να γίνεται εδώ ό, τι γίνεται και σε όλη την Ελλάδα. Άρα, για εμένα δεν είναι απαραίτητος ο ΣΥΠΠΑΖΑΘ, τουλάχιστον για το εκτελεστικό».
Ο, τι ταΐζεις, στειρώνεις
Ποια, όμως, είναι η εις βάθος έννοια ενός εθελοντή φιλόζωου; Για την κυρία Μαρκογιαννοπούλου, η απόσταση μεταξύ ευαισθητοποιημένου κατοίκου και εθελοντή φιλόζωου είναι «μία στείρωση δρόμος», αφού το μότο του Σείριου είναι «ό, τι ταΐζεις, στειρώνεις». «Έχει μικρότερη σημασία να φροντίσεις τα γατάκια που γέννησε μία γάτα και μεγαλύτερη σημασία να στειρώσεις την μεγάλη, γιατί άπαξ και φροντίσεις μόνο τα γατάκια, σε δύο μήνες θα έχεις άλλα γατάκια οπότε δεν έχει νόημα αυτό.
Υπόψιν ότι οι σκύλοι ζευγαρώνουν δύο φορές τον χρόνο και οι γάτες τρεις. Κάθε φορά που τελειώνει με το θηλασμό η γάτα αφήνει τα μωρά της για να ξανά ζευγαρώσει. Άρα αν εσύ αφήσεις μία γάτα με τα μωρά της στην αυλή σου αστείρωτη, πολύ σύντομα θα έχεις εκατό γάτες. Πολύ σύντομα, όμως».
«Φρένο» στις ανεξέλεγκτες υιοθεσίες
Στόχος, επίσης, του Σείριου είναι να εκπαιδεύσει τον κόσμο, μικρούς και μεγάλους. «Μπαίνουμε στη διαδικασία να μάθουμε στον κόσμο πως μπορούν να είναι υπεύθυνοι κηδεμόνες, τι σημαίνει υιοθετώ, ότι δεν χρειάζεται να υιοθετήσουν αν δεν μπορούν να το κάνουν σωστά».
Τη στιγμή που ο κρατικός μηχανισμός προάγει την ανεξέλεγκτη υιοθέτηση αδέσποτων, χωρίς να θέτει όρια και προϋποθέσεις, ο Σείριος αξιολογεί τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται να υιοθετήσουν ένα ζώο.
«Σου λέει το κράτος και ο Δήμος θες να υιοθετήσεις ένα ζώο και είσαι άνεργος; Να υιοθετήσεις. Άστεγος; Να υιοθετήσεις. Αρκεί να πεις ότι υιοθέτησες. Εγώ, βέβαια, δεν καταλαβαίνω τη λογική. Δηλαδή, όσο και αν θέλουμε να είμαστε ευαισθητοποιημένοι απέναντι στους άστεγους που ζητιανεύουν και έχουν και από δίπλα τους ένα σκύλο, αλλά θεωρώ ότι ο σκύλος θα πρέπει να έχει την ευκαιρία να ζήσει κανονικά ή να είναι ελεύθερος και να αποφασίσει αν θα μείνει δίπλα στον άστεγο. Να μην βλέπουμε δεμένους σκύλους δίπλα στους άστεγους. Αν επιλέξει να είναι εκεί, ας είναι.
Δεν θα κάνεις παιδί αν δεν έχεις στον ήλιο μοίρα. Πρώτα θα αποκτήσεις στον ήλιο μοίρα και μετά να κάνεις ένα παιδί. Και ο σκύλος είναι ένα παιδί που μένει για πάντα τεσσάρων ετών».
Από το χθες στο αύριο του Σειρίου
«Το μέλλον του Σείριου για εμένα θα ήταν ιδανικό με το να υπάρχει μία επίσημη συνεργασία με τον Δήμο ώστε να μην χρειάζεται να βγαίνουμε ως ζητιάνοι καθημερινά για να βρούμε τροφές να ταΐσουμε. Θα θέλαμε να ασχοληθούν νέα παιδιά, να συμμετέχουν παιδιά που έχουν και τις δυνάμεις και τη θέληση να συνεχίσουν το έργο που ξεκίνησαν οι μεγαλύτεροι. Επίσης, θέλουμε να εκπαιδευτεί πλέον ο κόσμος να συνυπάρχει με τα ζώα και να μην ζει με τη λογική ότι εφόσον υπάρχω εγώ δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα άλλο στον υπόλοιπο κόσμο.
Αυτή τη στιγμή ο σκύλος και η γάτα εδραιώνουν τη σχέση μας με το συναίσθημα. Αυτό λείπει πλέον από τον άνθρωπο, η ενσυναίσθηση. Αρχίσαμε να σκληραίνουμε τόσο πολύ για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας που τελικά σταματήσαμε να νιώθουμε ακόμα και για τους ανθρώπους. Αυτό είναι το πρόβλημα. Η γάτα και ο σκύλος, λοιπόν, σου δίνουν αγάπη χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα και δεν τους ενδιαφέρει πως είσαι, αν είσαι μεγάλος, μικρός, αδύνατος ή όχι ούτε αν είσαι κομπλεξικός, ούτε αν έχεις άβαφα μαλλιά. Δεν το ενδιαφέρει. Αυτό θέλει μόνο να σε αγαπάει. Λένε ότι αυτή τη σχέση της αγάπης την έχει ή ο σκύλος ή ο γονιός. Ο γονιός ό, τι και να του κάνεις, εκεί, θα σ’ αγαπάει».
Μπορείς να διαβάσεις:
Τσαΐρια: Φωτιά & ταραχές – Π.Υ με συνοδεία ΜΑΤ για την κατάσβεση
