GenZ-ers: Χρύσα Σεραφείμ
Ποιος/α είσαι;
Είμαι η Χρύσα, ετών 24 και τα τελευταία χρόνια βρίσκομαι στο ταξίδι της αναζήτησης για το ποια στ΄ αλήθεια είμαι.
Τι είσαι;
Αυτό μπορώ να σου το απαντήσω.. νομίζω.. είμαι αθεράπευτα ρομαντική, γεμάτη άγχος και ανησυχίες, ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα στη ζωή, και, ταυτοχρόνως στην προσπάθεια να βρίσκω χαρά στα απλά, καθημερινά με σωστούς ανθρώπους να με πλαισιώνουν γεμίζοντάς με άνθη καρδιάς.
Ο μικρότερός σου εαυτός θα ήταν περήφανος για αυτό που είσαι;
Η καθημερινότητα σήμερα έχει πολλές απαιτήσεις από εμάς, κι αν ταυτόχρονα έχεις να αντιμετωπίσεις και τα δικά σου σκοτάδια βρίσκεσαι συνεχώς σε μια πάλη. Θα πω ότι βρίσκομαι ακριβώς στο στάδιο που θα ήθελα να είμαι και προσπαθώ πλέον για πράγματα που μικρότερη μου φαντάζανε αστεία στη σκέψη να καταφέρω να τα κάνω, οπότε σκέφτομαι πώς θα’ λεγε ένα «κοίτα να δεις το Χρυσάκι».
Που βρίσκεσαι;
Βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη και τον τελευταίο χρόνο είμαι μέλος της ομάδας Blackbird. Η σεζόν έκλεισε με την παράσταση «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει» η οποία ταξίδεψε σε σχολεία χαρίζοντάς μας αξέχαστες εμπειρίες, ενώ τελείωσε και ο κύκλος παραστάσεων της δεύτερης παραγωγής με τίτλο «Πώς λένε το κορίτσι που κρατά ένα μπαλόνι;» που παρουσιάστηκε και στο Thessaloniki Fringe Festival, τώρα τον Μάιο. Παράλληλα, έχω ξεκινήσει την προσπάθεια μου με live στην πόλη και εύχομαι να πάνε όλα όπως τα φαντάζομαι καθώς είναι κάτι που σκέφτομαι καιρό. Κατά τα άλλα, βρίσκομαι στην αγκαλιά των δικών μου αγαπημένων ανθρώπων που είναι εκεί για κάθε προσπάθεια που κάνω.
To trailer της παράστασης:
Που θα ήθελες να βρίσκεσαι;
Σε ένα μέρος που δεν θα στερούμαι ανάσες ελευθερίας.
Πες μου ένα τραγούδι που είσαι εσύ.
Χατζής – Απ’ το αεροπλάνο
Πες μου ένα μέρος που είσαι εσύ.
Οπουδήποτε έχει θάλασσα.
Πες μου ένα όνειρο που σχεδιάζεις να πραγματοποιήσεις στα επόμενα 5 χρόνια.
Στόχος μου είναι να καταφέρω να ζω μονάχα από όσα αγαπάω, χωρίς να συμβιβάζομαι σκορπώντας ενέργεια να χωρέσω κάπου που δε θέλω.
Και ένα άμεσο σχέδιο;
Να κάνω όσα περισσότερα ταξίδια μπορώ γνωρίζοντας νέους ανθρώπους, νέους πολιτισμούς.
Περιέγραψε μου με μια φράση τη γενιά σου.
«Ο σωστός δρόμος είναι ο ανήφορος».
Από την παράσταση «Πώς λένε το κορίτσι που κρατά ένα μπαλόνι;» του Μ. Κοντολέων
Και τώρα ένα δίλλημα:
- Τι είναι χειρότερο για εσένα, να ξεχάσεις τα λόγια σου στη σκηνή ή να μην χειροκροτήσει το κοινό;
Σε αυτή τη δουλειά, ξεχάσεις- δε ξεχάσεις τα λόγια σου πρέπει να είσαι εκεί να σώσεις οτιδήποτε γίνει πάνω στη σκηνή, οπότε δεν με τρομάζει αυτό. Το χειρότερο για’ μένα είναι να μην εκτιμήσει κάποιος την προσπάθεια που κάνω, ό,τι κι αν είναι αυτό, οπότε στη σκέψη να μη χειροκροτήσει το κοινό θα ήταν κάπως στενάχωρο, γιατί σημαίνει ότι δε του έχει αρέσει το αποτέλεσμα.
Από την παράσταση «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει» του Λουίς Σεπούλβεδα
