Αυτές οι μέρες δεν είναι μόνο του Αλέξη…
Για όλους τους «Αλέξανδρους» του κόσμου.
Σοφία Πρώιου, δημοσιογράφος – ethermaikos.gr
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, επί δεκαέξι χρόνια, «αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη» ως είθισται να αντηχεί στους δρόμους από ελευθεριακά σχήματα σε κάθε μήκος και πλάτος της χώρας. Η δική μου αλήθεια, όμως, είναι πως νιώθω ότι αυτές οι μέρες δεν είναι μόνο του Αλέξη. Είναι για τον Αλέξη αλλά όχι μόνο του Αλέξη.
Είναι για όλους τους νεκρούς που η πολιτεία απογοήτευσε και δεν κατάφερε να υπερασπιστεί. Είναι για όλους τους αδικημένους «Αλέξανδρους». Είναι και δικές μας. Για εμάς που δεν ξεχνάμε γιατί δεν θέλουμε να ξεχάσουμε.
Μία σοφή 30χρονη Ιστορικός μου είπε κάποια στιγμή ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται γιατί δεν θέλουμε να μάθουμε από αυτήν». Και ισχύει. Πόσοι Αλέξανδροι υπήρξαν μετά από εκείνο το σκοτεινό βράδυ; Πόσες σφαίρες «έφαγε» η Δημοκρατία εκείνο το βράδυ του 2008 και πόσες έκτοτε;
Γι’ αυτό, λοιπόν, αυτές οι μέρες δεν είναι μόνο του Αλέξη. Είναι του Νίκου Σιαμπάνη, είναι του Κώστα Φραγκούλη, είναι του Ζακ Κωστόπουλου, είναι του Παύλου Φύσσα, είναι του Νίκου Τεμπονέρα, είναι των θυμάτων των καταστροφών, των Τεμπών, του Ματιού, της Εύβοιας, του Βόλου και της Ρόδου.
Η 6η του Δεκέμβρη είναι όλων εκείνων των μανάδων, των πατεράδων και των αδελφών που κλαίνε αδέρφια και παιδιά. Η μαύρη 6η του Δεκέμβρη είναι για όλους εκείνους που μαυροφορέθηκαν από νωρίς.
Αλλά η 6η του Δεκέμβρη είναι και της γενιάς που το βράδυ του 2008 πέθανε σε εκείνο το πεζοδρόμιο μαζί με τον Αλέξανδρο και ξαναγεννήθηκε μέσα από τις φλόγες της αντίστασης. Αντίσταση σε μία κοινωνία που σαπίζει ακόμα και σήμερα το μέσα μας.
Αυτή η σάπια κοινωνία που δεν ξέρει πια πως να αγαπά, πως να στηρίζει, πως να είναι αλληλέγγυα. Ξέρει να δολοφονεί, να βιάζει, να χτυπά και να κατηγορεί.
Ποιος ξέρει τι θα ήθελε να είναι ο Αλέξανδρος σήμερα στα 31 του πλέον, αν ζούσε; Κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν θα μάθει ποτέ. Αυτό, το έκανε σίγουρο ο αμετανόητος Επαμεινώνδας Κορκονέας.
Ένα πράγμα, όμως, ξέρουμε, και είμαστε πολλοί: Η μνήμη του Αλέξανδρου θα είναι πάντα φάρος που θα δείχνει την κατεύθυνση προς μία κοινωνία που δεν θα δολοφονεί παιδιά στα πεζοδρόμια.
Αυτές οι μέρες δεν είναι μόνο του Αλέξη.
Είναι και του Νίκου Ρωμανού. Εκείνου που στους μικρούς του ώμους σήκωσε με περίσσια ανδρεία – περισσότερη από αυτή των διωκτών του – το φέρετρο του καλύτερού του φίλου, που τον αντίκρυσε να αφήνει την τελευταία του πνοή το προηγούμενο βράδυ.
Αλλά είναι και όλων εκείνων των Νίκων Ρωμανών που αντιστέκονται, που μάχονται, που γονατίζουν αλλά ξανά σηκώνονται.
Αυτές οι μέρες δεν είναι μόνο του Αλέξη.
Θα είναι πάντα του Αλέξη, αλλά θα είναι και δικές μας. Μέχρι τη λύτρωση.
Venceremos!
Μπορείς να διαβάσεις:
Ν. Μηχανιώνα: Καθεστώς τρόμου στον οικισμό Ανθούπολης – Νέο “ντου” του Α.Τ. Θερμαϊκού (ΦΩΤΟ)
